Even een traumaatje oplossen?

Met brainspotting!

Brainwattes?
‘Joh, zou jij je ervaringen met brainspotten niet een keer in een soort blog willen vatten?’, vroeg Sheila mij.

Goeie vraag. Want als je iets aan zelfontwikkeling gaat doen, ligt daar vrijwel altijd een persoonlijke reden aan ten grondslag. Meestal ook niet de leukste. We zijn allemaal mens en we komen vaak pas écht in beweging als het écht nodig is. Dat is bij mij niet anders. Het zit weer eens vast tussen de oren. Da’s niet de eerste keer. En vast ook niet de laatste. Ik deel het niet graag met anderen. Schaam me er misschien wel een beetje voor.

Toch besluit ik het te doen. We zijn inmiddels een maand of zes onderweg. Er is veel gebeurd én veranderd. Ik sta nog. Ik ben meer mezelf. Ik durf meer. Ik voel me vrijer. Hoopvoller. Er groeit iets van vertrouwen. Zo’n resultaat heb ik in alle sessies bij de klassieke GGZ niet geboekt. Zelfs niet in het expertisecentrum waar ik ooit een maand of wat bivakkeerde tijdens een burn-out. Nope. Dus delen? Eigenlijk ben ik het verplicht. Aan wie ook verder wil.

Profi of zweverig?

We beginnen bij het begin. Surfend op het web stuit ik in een zoektocht naar ‘passende hulp’ op de site van brainspotter.nl. Een afgeleide van EMDR zonder dat je duidelijke herinneringen aan trauma hoeft te hebben. Fijn voor dwangdenkers, want die vertrouwen hun hoofd sowieso niet. ‘Er is altijd die 0,0001% onzekerheid hè.’ Brainspotten zou je reptielenbrein aanspreken en zo meer doen dan je met gesprekken kunt bereiken. Klinkt goed. Maar niet erg aannemelijk, toch? En is het niet zweverig?
Aan de andere kant; wat heb ik te verliezen?

Hoeveel jaren praat ik nu al -bij tijd en wijle- met profi hulp over die vermaledijde angst-/dwangklachten? Hoeveel gesprekken, oefeningen, terugvallen en opkrabbelen hebben we al achter de rug? Maar toch, kijken naar zo’n pinnetje, zou dat écht kunnen helpen? Eerst maar eens contact zoeken en de situatie uitleggen. Straks wordt het er alleen maar erger van… Brr… zijn we nog verder van huis. [Hey, je hebt een angst-/dwangstoornis of niet hè.]

Aftasten

Ik mail brainspotter.nl over mijn situatie en vraag of zij, Sheila, er heil in ziet. Er komt een positieve reactie. Een advies van het expertisecentrum (GGZ) blijft uit. ‘Geen ervaring mee.’ Wachttijd daar: 6 tot 9 maanden. Het is ook zo heerlijk gesteld met de geestelijke gezondheidszorg in ons land. Ik besluit het te proberen. We spreken een oriënterend gesprek af. Ik ben sceptisch maar hoopvol. Denk dat ik wel even wat kan oplossen om lekker verder te kunnen op de ingeslagen weg.

De eerste sessies ben ik aftastend. Ik durf mezelf niet te geven of los te laten. Ben eigenlijk heel gericht bezig dat te bereiken wat ik nodig denk te hebben. Om dat te doen wat ik denk te willen. Op dat moment: mezelf die waardevol voelende ontluikende relatie gunnen. Terwijl ik vastsla in oude gedachten, overtuigingen en angsten die dat prille geluk ondermijnen. Aan de bak dus.

Hier, nu, lijf

We beginnen elke sessie met een gesprek over wat er op dat moment speelt en wat het meest om aandacht vraagt. ‘Waar voel je dat in je lijf?’ Ja hallo, weet ik veel. Ik denk vooral. Ik voel niet zoveel. Ja. Pijn. Van al het werken, klussen, sjouwen en stressen. De vraag blijft echter komen. Tot ik het gevoel, de emotie -meestal angst, soms boosheid of verdriet, maar ook blijheid- eindelijk een naam en plek geef. In m’n lijf. En dán gaan we brainspotten.

‘Blijf op die plek. Wat komt er in je op?’ Ik kijk naar het rode puntje op de uitschuifbare stick die ze gebruikt voor het brainspotten. Vertel wat er in me opkomt, wat ik voel, welke emotie zich laat gelden, hoe mijn hoofd ermee aan de haal gaat en hoe ik blijkbaar nog altijd vecht tegen de gedachten die zich meester lijken te maken van mijn hoofd. Al ruim 40 jaar. Oef. Ik accepteer niet, ik vecht. Tegen mezelf. Uit een diepgeworteld gevoel ‘niet ok te zijn’.

Je bent niet wat je denkt

Sheila trekt al die overtuigingen steeds weer uit elkaar in wie je bent en wat je geleerd en ervaren hebt. Dat schept overzicht. En ruimte. Het hier en nu is belangrijk. Ik zit blijkbaar altijd in het verleden of de toekomst. Een groot deel van ‘het werk’ bestaat voor mij uit toelaten, accepteren. Durven voelen. Stoppen met vechten. Klinkt gemakkelijk, toch? Ik vind het alles behalve makkelijk.

Iets dat je 40 jaar oefent, beklijft bijzonder goed. En nu ‘moet’ ik iets nieuws. Het voelt onwennig. Onecht. Alsof ik mezelf zit te foppen. Want zo gemakkelijk kan het toch niet zijn. Nee. Dan zou ik al die jaren voor niets zo hard gewerkt hebben. Er móet wel iets mis zijn. Je begrijpt, het duurt een aantal sessies voor de denkmammoet in beweging komt.

Trauma of overtuiging?

Het trauma dat ik hoop op te lossen, komt na flink wat sessies eindelijk aan bod. Eerder durf ik er simpelweg niet heen. Te bang dat m’n angst gegrond zou kunnen blijken. Of m’n hoofd er zó mee aan de haal gaat dat ik dat maar blijf denken. Die overtuiging nóg sterker voel. Er helemaal niet meer uitkom. Het blijkt pittig en verdrietig. Traumatisch ook. Maar is het ook ‘het probleem’?
Ik weet het niet. Want inmiddels kan ik die doodsangst, dat donkerbruine alles-verzwelgende monstergevoel, ook voelen zónder de gedachten die erbij leken te horen. Dat gevoel was er dus al. Ongeacht wat m’n hoofd daar aan gedachten en overtuigingen bij produceert. Ook in deze sessie komt pas als de aandacht wat verslapt en het hoofd het overpakt, de gedachtestroom op gang. En daarmee de angst.

Simpel is niet makkelijk

Wat nu? Is het dan toch zo simpel als ze zei? Gevoelens en emoties leren toelaten én doorvoelen? Gedachten laten voor wat ze zijn (van voorbijgaande aard)? Zoveel mogelijk in het nu leven. Is dat de weg naar meer mij? Een blijere, vrijere ik? Die fijne relatie? Dat vertrouwen in de toekomst? Eindelijk eens voluit durven leven? Gewoon moedig zijn? Meer niet?

Ik barst van de energie, pure levenslust. Ook dat was er al. Maar ik durfde er niet aan toe te geven. Nu voel ik de sterke wil mezelf te voeden. Met toffe bezigheden. Reizen. Meer tijd voor fijne dingen. Lekker eten. Liefde. Intimiteit. Een soort ‘gunnen’ dat ik niet eerder ervaren heb. Een oprechtheid die ik niet zo zuiver kende. Ik word er een leuker mens van. Voor mezelf, maar ook voor anderen.

Genezen of genieten

Ben ik dan nu genezen? Laten we het beestje maar even bij de naam noemen. Zo’n door de GGZ vastgestelde ‘stoornis’ is natuurlijk ook niet meer dan een geestelijke griep. En voor sommigen een soort long-covid in je kop. Heeft brainspotten dat in die zes maanden opgelost? Nou, nee. Deels wel. Maar iets dat je zoveel jaren zo frequent oefent, ben je niet in een half jaartje kwijt. Ook niet met brainspotten. Eerlijk is eerlijk. Maar…

WAUW. Wát een verschil.

Je leest het goed. Het is echt een groot verschil. Ik kan inmiddels zó anders omgaan met m’n klachten. Dat had ik dan weer niet verwacht. Ik dacht ‘even wat trauma wegwerken’. Ik kreeg ‘verbetering op alle vlakken van m’n leven’. Dat móet ‘m in dat aanspreken van die 80% van je brein zitten die je met praten niet aanspreekt. Brainspotten dus.

Is mijn leven ervan opgeknapt?
Zeer zeker. Ik laat toe, vergeef mezelf, durf veel meer en ben echt een blijer en vrijer mens.
Ik blijf dus nog even doorgaan.
Hier zit muziek in.

Bobby (48 jaar)

Wil je meer weten? Download hier mijn gratis e-book ‘6 manieren om vriendschap te sluiten met jezelf’.